Nestes derradeiras semanas estiven asombrado por unha absurda dialectica, e a verba asombrado non é casual, porque percibo que unha das partes confrontadas como unha sombra que tenta acoller na frialdade das súas catacumbas o dereito de beillar as nosas ánimas, senón conciencias, o son que eles marquen na súa cansa, cansa letanía.
Eu aínda beillo, certo é que boa parte do que aceitan os meus osos está xa cribado polos sons do recordo, e do novo pouco estimula o aparello de cordas e tendóns por máis que tento adoitar unha perspectiva positiva -esta é unha das causas meu alcolismo, a partir do terceiro gin tonic xa me da igual reggeaton que calquer ruido-; a maioría da música que descubro como algo novidoso xa é vella.
Dende o meu punto de vista o tema dos cruceiros na cabeceira das aulas ven sendo un pouco tonteria sabendo a cantidade de encrucilladas que eses rapaces se van atopar na súa vida de frente; debe ser por iso, para que se vaian acostumando. Porque digo eu que non será para recordarlle a tortura que pasou o probe Xesús, porque se é por iso, tremenda crueldade a destes tipos. Unha das compañeiras da rapaza deste pai cristofóbico -este é termo de moda neste días- que denunciou o feito, díxolle a nena que o seu proxenitor quería acabar co Nadal. Tendo en conta esta acusación terríbel, traumática, que pon o probe pai como monstro a ollos da filla, chegados os anos da madureza, de seguro chegará o día en que esta rapaza terá o seu pai como heroe.
Unha das frases máis ditas polos cristians críticos é a de:, se Xesus levantara a cabeza; mellor que non se erga, porque se predicou, realmente predicou no deserto, e se sofriu tamén foi en balde, e mirando como as gastaron e gastan os seus sucesores no trono terreo e os seus seguidores que se din fieis á sua palabra, e sendo un tipo con tanta capacidade miragreira como din as crónicas, móntanos certamente un apocalipse nun santi amen. A verdade que eu son bastante cristiano, tamén maradoniano, soio que penso que onde un debera respirar menos polo narís, e outro en ves de poñer a outra meixela debera sacarlle a eses mesmos a pirola para que llela chuparan, e unha ves feito o choio encomendado polo supremo irse coa fermosa María Magdalena -de seguro eu tamén a miro como Monica Belluci- a ter longa prole mentres fai selas de cedro do Libano. Eu son muito da escola holliwoodiana do fin felis.
Eu aínda beillo, certo é que boa parte do que aceitan os meus osos está xa cribado polos sons do recordo, e do novo pouco estimula o aparello de cordas e tendóns por máis que tento adoitar unha perspectiva positiva -esta é unha das causas meu alcolismo, a partir do terceiro gin tonic xa me da igual reggeaton que calquer ruido-; a maioría da música que descubro como algo novidoso xa é vella.
Dende o meu punto de vista o tema dos cruceiros na cabeceira das aulas ven sendo un pouco tonteria sabendo a cantidade de encrucilladas que eses rapaces se van atopar na súa vida de frente; debe ser por iso, para que se vaian acostumando. Porque digo eu que non será para recordarlle a tortura que pasou o probe Xesús, porque se é por iso, tremenda crueldade a destes tipos. Unha das compañeiras da rapaza deste pai cristofóbico -este é termo de moda neste días- que denunciou o feito, díxolle a nena que o seu proxenitor quería acabar co Nadal. Tendo en conta esta acusación terríbel, traumática, que pon o probe pai como monstro a ollos da filla, chegados os anos da madureza, de seguro chegará o día en que esta rapaza terá o seu pai como heroe.
Unha das frases máis ditas polos cristians críticos é a de:, se Xesus levantara a cabeza; mellor que non se erga, porque se predicou, realmente predicou no deserto, e se sofriu tamén foi en balde, e mirando como as gastaron e gastan os seus sucesores no trono terreo e os seus seguidores que se din fieis á sua palabra, e sendo un tipo con tanta capacidade miragreira como din as crónicas, móntanos certamente un apocalipse nun santi amen. A verdade que eu son bastante cristiano, tamén maradoniano, soio que penso que onde un debera respirar menos polo narís, e outro en ves de poñer a outra meixela debera sacarlle a eses mesmos a pirola para que llela chuparan, e unha ves feito o choio encomendado polo supremo irse coa fermosa María Magdalena -de seguro eu tamén a miro como Monica Belluci- a ter longa prole mentres fai selas de cedro do Libano. Eu son muito da escola holliwoodiana do fin felis.
De Mahoma nin falo tal como esta ese tema. ¡Joder ca montaña non hai quen a mova do sitio!
Espero que a ninguén lle moleste este meu cinismo, porque últimamente tamén os cínicos están sendo queimados nas fogueiras das vontades sociais. Debe ser que cando as cousas non van ben, costa máis rirse. Botar sal no xeo para que se vaia o frío, malia que a ferida sangue. Agora poñendose un pouco máis serio, o meu ver estas cousas débense barrer nos adentros das costelas, e non no das escolas -isto é sair da Idade media-. Isto xa o fixeron hai séculos nas terras do centro e norte de Europa, e o certo é que como sociedade mellor lles vai, máis ilustrados, tolerantes, prosperos, mais acontece que a vegadas se encontran máis desamparados ante a soidade do ser.
Cambiando de eido xeográfico, en Galiza nos derradeiros anos eu observo tamén un importante aumento da laicidade na sociedade sobre todo na notabél desaparición dos cruceiros dos nosos camiños. Se existe tal conversión é por abandono; da tradición, de enaxenación dun pasado que se quere olvidar, unha revolución cultural na que non se cree, ou non se ten a ousadía de facer... Rexeito o valor de queimar igrexas, ou o odio de matar como un xhemer vermello todo o recordo para construir unha máquina; pero este desaparecer tedioso, irracional e apático, non sei que será pior. Reinvidiquemos unha mirada leda do mísero pasado, xa pasado, crítica e correccion, que permita conservar estas centenarias árbores de pedra e baillar ledos e liberados de cantares xa pasados, novas sinfonías a sombra das súas fondas raices, que non calquer diluvio sexa quen de arrincar. Se Castelao falou deles apaixoado estarán libres de sospeita: son poemas de pedra, escritos con mans de pedra.
Espero que a ninguén lle moleste este meu cinismo, porque últimamente tamén os cínicos están sendo queimados nas fogueiras das vontades sociais. Debe ser que cando as cousas non van ben, costa máis rirse. Botar sal no xeo para que se vaia o frío, malia que a ferida sangue. Agora poñendose un pouco máis serio, o meu ver estas cousas débense barrer nos adentros das costelas, e non no das escolas -isto é sair da Idade media-. Isto xa o fixeron hai séculos nas terras do centro e norte de Europa, e o certo é que como sociedade mellor lles vai, máis ilustrados, tolerantes, prosperos, mais acontece que a vegadas se encontran máis desamparados ante a soidade do ser.
Cambiando de eido xeográfico, en Galiza nos derradeiros anos eu observo tamén un importante aumento da laicidade na sociedade sobre todo na notabél desaparición dos cruceiros dos nosos camiños. Se existe tal conversión é por abandono; da tradición, de enaxenación dun pasado que se quere olvidar, unha revolución cultural na que non se cree, ou non se ten a ousadía de facer... Rexeito o valor de queimar igrexas, ou o odio de matar como un xhemer vermello todo o recordo para construir unha máquina; pero este desaparecer tedioso, irracional e apático, non sei que será pior. Reinvidiquemos unha mirada leda do mísero pasado, xa pasado, crítica e correccion, que permita conservar estas centenarias árbores de pedra e baillar ledos e liberados de cantares xa pasados, novas sinfonías a sombra das súas fondas raices, que non calquer diluvio sexa quen de arrincar. Se Castelao falou deles apaixoado estarán libres de sospeita: son poemas de pedra, escritos con mans de pedra.
Un dos meus meirandes idolatrados vivos, o grande mestre Quico Cadaval, - non contacontos, non showman, non, por favor non monologuista, non sei se actor ou director teatral, si falador da fala que leva no seu ser sentido e sentimento ben gardado no peito- dixo nunha das súas fermosas alocucións que nas encrucilladas sempre hai un cruceiro porque ali hai portas abertas a outro mundos. O certo que nas encrucilladas asáltannos dúbidas -portais a outras realidades-, superficiais ou existenciais, que de seguro habemos de atravesar nalgunha dirección se queremos seguir no continuo espacio-tempo.
Ben, falemos de deus, eu creo que é leigo, e é máis, diría que agnóstico; ¿que vai saber el que existe se non existe, non?, ou ¿se existe por que había el de negarse a si mesmo?
